🌈 color up life 🌈
Wear selflove
“non c non” en "oui c oui" zijn voor mij zodanig krachtig en waardevol als mantra, (lees hieronder de volledige selflove story), dat ik er dagelijks aan herinnerd wil worden. Daarom maak en verkoop ik truitjes met een verhaal, ga gerust naar "selflove wear" voor een bestelling.
Kiezen voor jezelf is positief, en mag in tijden van vandaag en in de burn-out maatschappij waarin we leven, in alle geuren, kleuren en vreugde gebracht worden, en zo ook doorgegeven worden aan de volgende generaties 💜
Wie het licht hiervan inziet, kiest om met respect om te gaan met zichzelf en met de ander.
Mijn kinderen leren dit ook (en we dragen hier allemaal deze truitjes, because twinning is winning). Tonen dat ik ruimte inneem en niet enkel in functie van hen leef, leert hen om dat ook te doen.
Teach them young dus.
De sweaters zijn van Stanley/Stella. Kwalitatief en duurzaam materiaal, gemaakt van gerecycleerd en 100% organisch katoen. Want bij zelfzorg hoort ook de zorg voor moeder aarde 🌍
Spread selflove
Bij elke verkochte trui wordt er 3€ gedoneerd aan organisaties die inzetten op cruciale thema's, die investeren in een betere duurzame wereld, en die échte kansen bieden voor iedereen, om te mogen groeien in éénieders veerkracht.
Doel van de verkoop is een verhaal te delen en te dragen, letterlijk en figuurlijk: ik geloof dat als we onszelf leren dragen, zelf gedragen durven worden en een ander ook kunnen dragen in zijn of haar proces, we op een hoger niveau kunnen gaan trillen 🌟
Taboe doorbreken
Met “non c non” wil ik een taboe doorbreken op het nee zeggen.
Nee’s tijdens de opvoeding ondersteunen binnen een kader van veilige en liefdevolle sturing, is vanuit hechtingsperspectief belangrijk willen we het identificatie-separatie proces van de identiteitsontwikkeling van elk kind zo gezond mogelijk laten verlopen. Meer van het één en we zitten in verlatingsangst en pleasegedrag, dicht bij gevoel maar dan eerder van een ander. Meer van het ander en we zitten in bindingsangst en vermijding, weg van gevoel.
Leren grenzen stellen en respecteren van zichzelf en van anderen, kan kinderen ook alerter maken voor grensoverschrijdend gedrag, ook op latere leeftijd. Met de "non"-s veilig en begrenzend maar met respect en erkenning omgaan is dus belangrijk, willen we van onze kids future-proof empathische wezens maken die zichzelf boven alles vertrouwen en respecteren.
Doorgetrokken naar de volwassenheid is geen nee kunnen of durven zeggen, gelijk aan onszelf verloochenen en tekortdoen uit angst de liefde, erkenning en waardering van een ander te verliezen. Een angst die verrassend groter is dan de angst om onszelf te verliezen, en voer voor de burn-out maatschappij waarin we vandaag zitten.
Mantra for life - for love - for joy
Met de mantra's 'non c non' en 'oui c oui' wil ik zaadjes planten om kinderen van het verleden en kinderen van de toekomst weerbaarder te maken.
#mirrorchildren
Met “non c non” wil ik boven alles een ode doen aan kinderen, die vanuit hun puurheid de mooiste spiegels voortonen. Dankzij hen sta ik waar ik sta vandaag: krachtig en zacht, authentiek en puur, eigenzinnig en empathisch, verbindend, ontvankelijk en klaar om te geven, zonder mezelf nog te verliezen.
non c non | oui c oui
a selflove story
This story is for you, my babies,
This story is for me, baby,
This story is now ready to be set free.
Inner child healing
Begin 2020 was voor mij een jaar van verandering, de eerste zaadjes werden geplant in mijn proces van kiezen voor mezelf, maar ook kiezen voor een leven in harmonie en dankbaarheid.
Met mijn therapeut deed ik toen een opstelling rond mijn innerlijk kind,
waar ik plots mijn dochter voor mij zag zitten als mijn kleine meisje.
Tranen vloeiden en ik voelde voor de eerste keer na lange tijd in survival en sluipende depressiviteit, een intens verdriet. Omdat ik haar deze weg nooit zou toewensen, omdat ik haar alles wenste, en omdat ik mezelf duidelijk niet genoeg wenste.
Bij het besef dat ik degene was die haar het voorbeeld ging tonen, dat ik degene was die verandering kon brengen in mijn positie, zodat zij kon gaan opkijken naar een gelukkige mama, kwam er een immens gevoel van ontlading. De verantwoordelijkheid die ik kon nemen gaf mij een bevrijdend gevoel: namelijk niet meer in een slachtofferrol te blijven hangen, maar ook een oncomfortabel gevoel: na 17jaar toegelaten te hebben in de schaduw van een ander te leven, moest ik het nu doen, niemand anders ging mij de weg nog proberen wijzen.
Toeval of niet
Het inzicht dat gebeurtenissen die we absoluut niet willen meemaken, er toch steeds zijn met een reden, om net datgene te gaan veranderen die we anders zelf niet gezien noch veranderd zouden hebben, is enorm helend en constructief geweest.
Het geeft perspectief om alles te gaan bekijken vanuit wat mijn aandeel is in elke situatie. Niet om de schuld bij mezelf te leggen (want over schuld gaan we het niet meer hebben ;)), noch om de schuld bij de ander te leggen want dan geef ik mijn macht weg, dan wel om échte verandering teweeg te brengen. De woorden toen van mijn therapeut, “wanneer is het voor jou genoeg, Stephanie”, zinderden nog lang na.
Verandering begint pas bij het nemen van mijn verantwoordelijkheid
Want verandering begint bij mezelf, klinkt cliché, maar dat is voor mij nog the only way. Een ander veranderen is utopie en vergt ten eerste al veel te veel energie die ik liever in andere dingen steek. Ik vertrouw er daarbovenop heel hard op dat dicht bij mezelf waarmaken waar ik gelukkig van word, en vanuit mildheid en zachtheid aanvoelen, aangeven en leven naar wat mij niet meer dient, ervoor zorgt dat er ook verandering kan komen bij een ander, ook binnen een bepaald collectief. Echter alles op iedereen zijn eigen tijd. Ik ben niet meer verantwoordelijk voor de ander, enkel voor mezelf, ik stap uit het gevecht en uit de drama.
This one is for you, Elisa
Mijn dochter heeft mij doen inzien dat ik minstens evenveel liefde en zorg voor mijn kleine meisje mag geven als de liefde die ik aan haar zou geven. Hoe kan ik anders verwachten dat zij later hetzelfde doet en kan doorgeven?
non c non
Niet toevallig begon mijn zoon, toen middenin zijn nee-fase of peuterpubertijd, systematisch te antwoorden met “non c’est non, maman”.
Hij zei dus niet enkel nee, maar nee is nee. En gelijk had hij. Niet dat ik vanaf nu alles ging toelaten, maar hij spiegelde me wel voor dat als hij (of ik of zij) onze grens trekken uit respect voor en dichtbij onszelf, het ook nodig hebben van de ander dat er hier met respect op wordt gereageerd.
Met respect reageren betekent dus niet dat ik geen sturing of afbakening meer kan geven, dan wel dat ik terwijl hen als persoon laat zijn, er geen afbreuk op doe, noch dat ik hen ontzeg van liefde vanuit een macht(eloze)strijd.
Hechting en patronen (doorbreken)
Net voor de nee-of separatie fase ging elk kind namelijk door de fase van identificatie: alles slikken (letterlijk) en opnemen van wat de ander doet en zegt, en zich helemaal gaan identificeren met zijn zorgfiguur. Een belangrijk proces in de identiteitsvorming die liefst gebeurt mits veilige aanwezigheid en nabijheid van zorgfiguren.
Maar even belangrijk is ruimte laten voor de fase van separatie, zodanig dat het kind niet helemaal moet samenvallen met de ander, zodanig dat die zijn eigen identiteit mag vormen. En daar ligt er vaak een enorme moeilijkheid bij ouders, de "lastige" nee-fase en het continu aftasten van grenzen is niet altijd even prettig, nee horen is niet altijd even leuk, het is oncontroleerbaar en het triggert iets bij zorgfiguren. Als er dan vanuit een eigen onbewuste kwetsuur gereageerd wordt kan dit een proces dat wel heel hard nodig is, moeilijk maken.
Want een kind heeft maar 1 doel: overleven, mits fysieke (zoals eten) maar ook mentale behoeftebevrediging, hetgeen de mens onderscheidt van andere dieren. Elk kind is een sociaal wezen, die opgroeit met een inherente nood aan liefde, erkenning en waardering, en zal er alles aan doen om dit te bekomen. Zonder voelt letterlijk aan als een beetje doodgaan - denk aan liefdesverdriet.
Hoe zorgfiguren (met de beste intenties dan wel soms vanuit eigen nog onbewuste patronen) reageren op die sociale maar primaire nood van elk kind, vormt de basis van de relaties die een kind aangaat op latere leeftijd.
Kan het kind zich niet veilig identificeren vervalt het snel in bindingsangst en vermijdingsgedrag, weg van gevoel. Kan het kind zich niet veilig separeren vervalt het snel in verlatingsangst en pleasegedrag, dichtbij het gevoel maar dan vooral het gevoel van een ander.
This one is for you, Ricci
Mijn zoon heeft mij getoond dat ik enkel met respect kan reageren als ik respect heb voor mezelf, mijn zelfinzicht verruim, mijn eigen patronen doorbreek, en al mijn kanten met liefde leer te omarmen.
Burn-out en mezelf heruitvinden
Mijn lijf die mij daarbovenop het signaal gaf dat ik het verkeerde pad was aan het bewandelen, een pad gebaseerd op angst en survival, een pad gericht op de ander meer dan op mezelf.
Die periode zie ik nu als mijn grootste geschenk. Wat toen nog zo donker leek, heeft ook zoveel nieuw licht binnengelaten. Een pauze uit de race die ik mezelf uiteindelijk ook oplegde, heeft me toegelaten keuzes te nemen dichter bij mezelf. Ik zou nooit meer kunnen terugkeren naar voordien, en ben dankbaar voor iedereen die in mij geloofd heeft. Nog dankbaarder ben ik voor diegenen die dat niet deden, ze toonden me dat ik hun bevestiging niet meer nodig heb wil ik zelf gelukkig zijn.
oui c oui
"Oui c oui" is dan ook het onlosmakelijk gevolg geweest van het 'non c non' verhaal. Hoe dichter bij mezelf, zonder ruis, zonder schaamte, hoe meer aanvoelen met wat wel mijn volmondige ja verdiende. En eens ik mijn flow kon en dierf te omarmen, was er nog weinig die me kon tegenhouden in mijn groei.
Vanuit een basiswantrouwen ben ik geëvolueerd naar een basisvertrouwen, te beginnen in mezelf.