🌈 color up life 🌈

A selflove story

​

Inner child healing

 

Begin 2020 was voor mij een jaar van veel verandering, een proces van kiezen voor mezelf, maar ook kiezen voor een leven in harmonie en dankbaarheid.

 

Een opstelling rond mijn innerlijk kind,

toonde mijn dochter als mijn kleine meisje.

Tranen vloeiden en ik voelde voor de eerste keer na lange tijd in survival en sluipende depressiviteit, een intens verdriet. Omdat ik haar deze weg nooit zou toewensen, omdat ik haar alles wenste, en omdat ik mezelf duidelijk niet genoeg wenste.

​

Bij het besef dat ik degene was die haar het voorbeeld ging tonen, dat ik degene was die verandering kon brengen in mijn positie, zodat zij kon gaan opkijken naar een gelukkige mama, kwam er een immens gevoel van ontlading. De verantwoordelijkheid die ik kon nemen gaf mij een bevrijdend gevoel: namelijk niet meer in een slachtofferrol te blijven hangen, maar ook een oncomfortabel gevoel: na 17jaar toegelaten te hebben in de schaduw van een ander te leven, moest ik het nu zelf doen, niemand anders gaat mij de weg nog wijzen.

​​​

Toeval of niet

 

Het inzicht dat gebeurtenissen die we absoluut niet willen meemaken, er toch steeds zijn met een reden, om net datgene te gaan veranderen die we anders zelf niet gezien noch veranderd zouden hebben, is enorm helend en constructief geweest.

Het geeft perspectief om alles te gaan bekijken vanuit wat mijn aandeel is in elke situatie. Niet om de schuld bij mezelf te leggen (want over schuld gaan we het niet meer hebben ;)), noch om de schuld bij de ander te leggen want dan geef ik mijn macht weg, dan wel om échte verandering teweeg te brengen. De woorden toen van de therapeut toen, “wanneer is het voor jou genoeg”, zinderden nog lang na. 

​​

Verandering begint pas bij het nemen van mijn verantwoordelijkheid 

​

Want verandering begint bij mezelf, dat is nog de enige mogelijkheid. Een ander veranderen is utopie en vergt ten eerste al veel te veel energie die ik liever in andere dingen steek. Ik vertrouw er daarbovenop heel hard op dat dicht bij mezelf waarmaken waar ik gelukkig van word, en vanuit mildheid en zachtheid aanvoelen, aangeven en leven naar wat mij niet meer dient, ervoor zorgt dat er ook verandering kan komen bij een ander, ook binnen een bepaald collectief. Echter alles op iedereen zijn eigen tijd. Ik ben niet meer verantwoordelijk voor de ander, enkel voor mezelf, ik stap uit het gevecht en uit de drama.

​​

This one is for you, Elisa

 

Mijn dochter heeft mij doen inzien dat ik minstens evenveel liefde en zorg voor mijn kleine meisje mag geven als de liefde die ik aan haar zou geven. Hoe kan ik anders verwachten dat zij later hetzelfde doet en kan doorgeven?

​

non c non 

​

Niet toevallig begon mijn zoontje, toen middenin zijn nee-fase of peuterpubertijd, systematisch te antwoorden met “non c’est non, maman”.

Hij zei dus niet enkel nee, maar nee is nee. En gelijk had hij. Niet dat ik vanaf nu alles moest toelaten, maar hij spiegelde me wel voor dat als iemand zijn of haar grens trekt uit respect voor en dichtbij zichzelf, die persoon het ook nodig heeft van de ander dat er hier met respect op wordt gereageerd.

Met respect reageren betekent dus niet dat ik geen sturing of afbakening meer zal geven, dan wel dat ik terwijl hen als persoon laat zijn, er geen afbreuk op doe, noch dat ik hen ontzeg van liefde vanuit een macht(eloze) strijd.

​

Hechting en patronen (doorbreken)

​

Net voor de nee-of separatie fase ging elk kind namelijk door de fase van identificatie: alles slikken (letterlijk) en opnemen van wat de ander doet en zegt, en zich helemaal gaan identificeren met zijn zorgfiguur. Een belangrijk proces in de identiteitsvorming die liefst gebeurt mits veilige aanwezigheid en nabijheid van zorgfiguren.

 

Maar even belangrijk is ruimte laten voor de fase van separatie, zodanig dat het kind niet helemaal moet samenvallen met de ander, zodanig dat die zijn eigen identiteit mag vormen. En daar ligt er vaak een enorme moeilijkheid bij ouders, de "lastige" nee-fase en het continu aftasten van grenzen is niet altijd even prettig, nee horen is niet altijd even leuk, het is oncontroleerbaar en het triggert iets bij zorgfiguren. Als er dan vanuit een eigen onbewuste kwetsuur gereageerd wordt kan dit een proces dat wel heel hard nodig is, moeilijk maken.

 

Elk kind is een sociaal wezen, die opgroeit met een inherente nood aan liefde, erkenning en waardering, en zal er alles aan doen om dit te bekomen. Zonder voelt letterlijk aan als een beetje doodgaan - denk aan liefdesverdriet. 

Hoe zorgfiguren (met de beste intenties dan wel soms vanuit eigen nog onbewuste patronen) reageren op die sociale maar primaire nood van elk kind, vormt de basis van de relaties die een kind aangaat op latere leeftijd.

 

Kan het kind zich niet veilig identificeren vervalt het snel in bindingsangst en vermijdingsgedrag, weg van gevoel. Kan het kind zich niet veilig separeren vervalt het snel in verlatingsangst en pleasegedrag, dichtbij het gevoel maar dan vooral het gevoel van een ander.

​​

This one is for you, Ricci 

​

Mijn zoon heeft mij getoond dat ik enkel met respect kan reageren als ik respect heb voor mezelf, mijn zelfinzicht verruim, mijn eigen patronen doorbreek, en al mijn kanten met liefde leer te omarmen.

​​​

Mezelf heruitvinden na burn-out

 

Mijn lijf die mij daarbovenop het signaal gaf dat ik het verkeerde pad was aan het bewandelen, een pad gebaseerd op angst en survival, een pad gericht op de ander meer dan op mezelf. 

​

Die periode zie ik nu als mijn grootste geschenk. Wat toen nog zo donker leek, heeft ook zoveel nieuw licht binnengelaten. Een pauze uit de race die ik mezelf uiteindelijk ook oplegde, heeft me toegelaten keuzes te nemen dichter bij mezelf. Ik zou nooit meer kunnen terugkeren naar voordien, en ben dankbaar voor iedereen die in mij geloofd heeft. Nog dankbaarder ben ik voor diegenen die dat niet deden, ze toonden me dat ik hun bevestiging niet meer nodig heb wil ik zelf gelukkig zijn.

​​​

oui c oui 

​

"Oui c oui" is dan ook het onlosmakelijk gevolg geweest van het 'non c non' verhaal. Hoe dichter bij mezelf, zonder ruis, zonder schaamte, hoe meer aanvoelen met wat wel mijn volmondige ja verdiende. En eens ik mijn flow kon en dierf te omarmen, was er nog weinig die me kon tegenhouden in mijn groei. 

Vanuit een basiswantrouwen ben ik geëvolueerd naar een basisvertrouwen, te beginnen in mezelf.

 

​